Uit de inaugurele reden van Prof. dr. M.E.A. Spaanderman:

Kunnen we de zorg voor moeder en kind samen dragen? De praktijk wijst uit dat samenwerken binnen de huidige verloskundige organisatie, met haar lijnen, financiering en cultuur, moeilijk is. Samenwerken vereist voortdurende, respectvolle, optimale afstemming van de bijdrage van eigen kwaliteiten en belangen met die van de coöperatieve groepen of collegae, om daarmee het gemeenschappelijk hoofddoel te kunnen bereiken. Samenwerken lukt alleen als de partijen elkaar behulpzaam, eerlijk, flexibel, tactvol, veelzijdig, bereidwillig en hoffelijk tegemoet treden, met als doel er samen zo goed mogelijk uit te komen. Feitelijk gaat het om het delen van kennis en ervaringen, actief bij te dragen aan de gemeenschappelijke uitkomst, te helpen en motiveren waar mogelijk, open te staan en aandachtig te luisteren, en correcte en eerlijke informatie terug te geven. Daarbij is niet alleen de inhoud van belang, ook de randvoorwaarden waarbinnen de zorg georganiseerd wordt, dienen zo nodig gezamenlijk tegen het licht gehouden te worden. Maar waarschijnlijk is de meest belangrijke variabele vertrouwen. Alleen met onderling vertrouwen buigen we de inter-afhankelijke zorg die we nu in onafhankelijkheid pogen vorm te geven om naar een
harmonieus model, een model waarin we de afhankelijkheid van elkaar onderkennen, onderstrepen en omarmen, een model waarin zowel vrouw en partner, kind, gezin en hulpverlener wel bij varen. 2/3 van de Nederlanders heeft vertrouwen in de medemens: alleen in Scandinavië is dat onderling vertrouwen groter. Als we willen samenwerken dan kunnen we samenwerken.

Klik hier voor de gehele inaugurele rede.